Altınoluk Dergisi, 1986 – Nisan, Sayı: 002, Sayfa: 022
Mevlânâ ve Mesnevi Gözüyle
…”Bir budala, Hazret-i Isa ile yol arkadaşı oldu ve derin bir çukur içinde kemikler gördü. Dedi ki:
– Ey arkadaş söyleyip de ölüleri dirilttiğin o yüksek ismi bana da öğret ki ben de iyilik edeyim, ölülerin kemiklerini dirilteyim. Hz. Isa buyurdu:
– Sus, o senin yapacağın iş değildir, senin nefeslerine ve sözüne yakışmaz. Zira ism-i azamı okuyup ölü diriltmek birr ve takva sahiplerinin, nefeslerinden daha temiz, seyr ü amelde meleklerden fazla kavrayışlı bir nefes ister. Onun için de uzun zaman çalışmak lazımdır. Farzet ki, Hazret-ı Musa’nın asası senin elinde, fakat Musa’nın ellerindeki ma’nevi kuvvet nerededir? Budala adam.
– Madem ki ben o esrarı öğrenip okumaya layık değilim, o ism-i şerifi şu kemiklerin üstüne sen oku dedi. Hz. İsa buyurdu:
– İlahi! bu esrar nedir? Şu adamın bu husustaki ısrarı nedendir? Nasıl oluyor da bu hasta adam kendi tasasını çekmiyor? Nasıl oluyor da bu kişi kendi canının derdinde değil… Bu adam ma’nen ölmüş olan nefsini bırakmış da yabancı bir ölü için yama arıyor…
İsa aleyhisselam, o genç ve budala arkadaşının isteği üzerine kemiklerin üstüne Allah’ın ismini okudu Kudret-i ilahi o ham adamın isteği üzerine o kemikleri diriltti. Fakat o da ne? Kemiklerin ortasından siyah bir arslan sıçradı ve bir pençe vurup adamı öldürdü… Çabucak kellesini kopardı beynini akıttı. Ceviz içi kadar bir beyni vardı ki o kafada beyin yok demekti. İsa aleyhisselam arslana !
– Niçin bu adamı alelacele öldürdün, diye sorunca Arslan:
– O’na senin canın sıkıldığı için dedi… Yine Isa:
– Adamın kanını niçin içmedin deyince de.
– Taksim-i ezelide o kan bana rızık olmadığı için dedi… ve ilave etti:
– Ey Isa!.. bu av, yemek için değil, ibret göstermek içindi. Bu adamın parçalanması, saf ve berrak bir su bulup da o’na pisleyen merkeb’in cezasıdır. Eğer merkep o derenin kıymetini bilmiş olsaydı oraya ayağını sokmak değil, başını daldırırdı.
O adam senin gibi bir peygamberi ve hayat veren bir suyun sahibi olan Ruhullah hazretlerini bulmuşken, ey hayat suyunun sahibi “kün” emriyle bizi dirilt diye nasıl da ölmedi… O kemiklerin yerine beni dirilt diye yalvarmadı…
Ey insan!…
Aklını başına al da… Nefs köpeğinin dirilmesini isteme ki, o nefs çoktan beri senin düşmanındır. Ey kayayı görüp de insan zanneden ve eşyanın hakikatini göremeyen göz. Sen başkalarına mesela ölmüş akrabana ağlıyorsun. Onlar için yaş dökeceğine otur da kendin için ağla… Ağlayan buluttan ağaç dalları yeşerir. Mum da ağlamakla daha ziyade aydınlanır. Her nerede ağlıyorlarsa sen de orada otur. Zira ağlamaya sen onlardan çok muhtaçsın… (l)
Dipnotlar : (l) Mesnevi C: 2 K: l